Soms komt er opeens zoveel wereld op je af. Dat kan in een stad zijn waar je nooit eerder bent geweest, of juist in de natuur. Galerie Espace Enny en kunstenaar Ronald Ruseler hebben een tentoonstelling samengesteld waarin de galerieruimte even heel veel wereld herbergt: van de woestijn tot diep in het universum. Onderling heel diverse kunstenaars scheppen gezamenlijk een tijdelijke biotoop van schilderijen, tekeningen, installaties, animatiefilms en objecten. Dat zorgt voor een veelvoud aan indrukken waarin de bezoekers hun eigen ontdekkingsreis kunnen uitstippelen.
Kunstenaars
Sam Hersbach, Lucas Hoeben, Marianne Lammersen, Josje Peters, Ronald Ruseler en Robbert Weide.
Praktische informatie
Vanwege de coronasituatie is er geen opening. We hopen op een versoepeling van de coronamaatregelen en plannen een finissage op zaterdag 3 en zondag 4 juli. De galerie kan op afspraak bezocht worden op vrijdag-, zaterdag-, zondag- en maandagmiddagen, van 14.00 tot 17.00 uur. Per keer kunnen we één tot zes bezoekers/gasten ontvangen. Er is voldoende ruimte om anderhalve meter afstand te houden. Een afspraak maken kan door te bellen naar 0314 38 18 08 of te mailen naar info@espaceenny.nl
Mede-samensteller Ronald Ruseler vertelt u graag meer over de tentoonstelling en de deelnemende kunstenaars. En natuurlijk over wanneer hij opeens veel wereld op zich af zag komen. In 2017 onderbrak ik een reis door Patagonia in het zuiden van Argentinië en Chili en bezocht ik Antarctica. Dat continent heeft altijd op veel mensen een bijna mythische aantrekkingskracht uitgeoefend. Menig ontdekkingsreiziger is er gestrand en slechts weinigen hebben in het verleden die avonturen overleefd. Het isolement van Antarctica is uniek. Niet alleen door de enorme afstand tot de bewoonde wereld, maar ook omdat de poolkoude wordt vastgehouden door een golfstroom, die als een onzichtbare wand het continent omringt.
Ik zag veel dieren, vogels vooral en turkooizen ijsformaties met de meest surreële vormen. De stilte werd af en toe doorbroken door de knallen van brekend ijs achter de besneeuwde bergen. De wildernis gaf mij het gevoel dat ik werd opgenomen in een sereen, aards organisme. Zo groots dat je er als het ware de aarde voelde ademen. Die directe confrontatie met natuurkrachten overkomt je in verlaten oorden. Volgens de Braziliaanse schrijver Euclides Da Cunha komt op dat kruispunt de wildernis in opstand tegen de mens. En zo is het.
Enny Verhey en ik hebben de tentoonstelling Soms Veel Wereld samengesteld met werk van kunstenaars die onze nieuwsgierigheid reeds lange tijd prikkelt.
De uitgenodigde kunstenaars gaan in op de vraag hoe de mens zich tot de wereld verhoudt. In de stilte van het atelier vindt het delicate proces plaats van zoeken, uitsluiten, invoegen, keuzes maken, herschikken en vooral herontdekken. In samenhang ontstaat in Soms Veel Wereldeen tijdelijke biotoop van schilderijen, tekeningen, installaties, animatiefilms en objecten.
Josje Peters
De olieverfschilderijen van Josje Peters zijn ingetogen en de voorstellingen geven zich niet snel. In een bijna mystieke sfeer willen menselijke figuren zich losmaken van de verflagen waarmee de schilder hen schaakmat zet. De personages blijven anoniem en lijken op te gaan in een onbegrensde diepte. De werkelijkheid van Josje Peters komt tot leven in de ontluikende tussenwereld van compositie, verf en voorstelling. In die geheimzinnige wereld gaan ook de vragen schuil die de kunstenaar zichzelf stelt. Schilderijen hoeven niet altíjd te antwoorden, dat maken ze in dit geval juist zo fascinerend.
Marianne Lammersen
Marianne Lammersen stelt in haar beelden, installaties en collages de vraag hoe wij ons als mens handhaven in een leefomgeving die snel verandert. Voor haar heeft architectuur een zakelijke structuur, die je kapot kunt breken, vandaar dat elementen waar de logica overgaat in de non-vorm steeds terugkeren in haar werk. De stad ziet zij als een fase. De versmelting van techniek of het apparaat en het organisme boeit haar en het zegt ook iets over onze menselijke maat. De transitie van de logica naar een non-vorm is belangrijk. Volgens haar kun je de stad als een schimmel zien die hardnekkig zijn weg zoekt naar het onbekende dat nog geen naam heeft. Daarom verwerkt zij gebouwachtige vormen geregeld als een soort zwammen in haar kunst en toont op die manier hun natuurlijke wildgroei.
Sam Hersbach
Sam Hersbach interesseert zich vooral in sociologische en technologische ontwikkelingen die zich momenteel aan ons opdringen. ‘Wat is mens zijn, wat is macht, wat is vrije wil?’, vraagt hij zich af. Hij zet vraagtekens bij de pogingen om van onszelf lopende goden te maken. In zijn schilderijen leveren die vragen tegenstrijdige elementen op, omdat kleine wezens bij hem groot kunnen zijn en de grote klein. Vormen onttrekken zich aan de zwaartekracht en de ‘kosmische horror’, zoals hij dat noemt, speelt zich zowel in een microwereld af als in een onbegrensd universum.
Robbert Weide
Robbert Weide toont in Soms Veel Wereldeen woestijn van kartonnen dozen waar een karavaan doorheen trekt. In zijn fantasierijke installaties verwerkt hij vaak een met een motortje aangedreven onderdeel. De suggestie doet het verdere werk. Brandnetels die doorgaans teer zijn, snel knakken, maar gemeen steken, zijn speels tegen de muur geplaatst. Zijn werk lijkt geïmproviseerd en luchtig gepresenteerd, maar schijn bedriegt, want zichtlijnen als in klassieke parken bijvoorbeeld zijn bepalend. Dat luistert heel precies. Daarmee maakt Robbert Weide, met zijn bewogen bewegingen, de wankele balans zichtbaar, die ons in het leven staande houdt.
Ronald Ruseler
‘Ronald Ruseler trekt er echt op uit, nieuwsgierig met in zijn hoofd de drive van een ontdekkingsreiziger. Sedert geruime tijd maakt hij, in fases, een reis om de wereld. Op zijn tochten slaat hij op wat hij ziet en ervaart. Vanuit het uitdijend archief in zijn hoofd stelt hij zijn eigen wereld samen, als een koppeling van ‘actie en werkelijkheid’. Ruseler schept zijn eigen territorium dat constant in ontwikkeling is. Zijn reis om de wereld noemt hij ʻDe Imaginaire Reis’. Imaginair omdat hij de werkelijkheid binnen zichzelf trekt en omvormt tot een gewenst beeld. Vanuit een romantische visie over verlangen en weemoed onderneemt hij een permanente zoektocht naar een harmonie van de zintuigen en een balans van geest en natuur. Vanaf 1977 tot nu staan alle werken in relatie tot elkaar. Het werk is niet stijl-gebonden, het is veelzijdig en uitgevoerd in diverse technieken.’ bron: Will Lutz
Lucas Hoeben
Achter dit personage gaat het kunstenaarsduo Karla Hoeben en Martijn Lucas Smit schuil. Het mysterie van de kunst en de standpunten die kunstenaars innemen om tot een heldere uitspraak te komen wordt polemisch in kaart gebracht. Kunst is een levenswijze en vormt als zodanig onze cultuur. De Umwelt van het kunstenaarschap bepaalt mede het IK van Lucas Hoeben. Met plattegronden van bijna sacraal geworden kunstlocaties en twee animatiefilms waarin wij de silhouetten van bekende kunstenaars herkennen, met name die van Joseph Beuys is Lucas Hoeben de trait d’union tussen het aardse leven en de vormgeving van onze cul t uur.
