Landschappen speelden een centrale rol in deze tentoonstelling van twee kunstenaars die naast hun beelden en schilderijen ook een groot aantal werken in de openbare ruimte uitvoerden. Die monumentale belangstelling en ervaring was duidelijk aanwezig in de hier getoonde autonome werken.
Kees Bierman is gefascineerd door de opvallende vanzelfsprekendheid van landelijke objecten. De organische, soms door functies bepaalde herkomst herleidt hij tot metaforen. Deerniswekkend in hun verloren betekenis en macht. De objecten, afgeleid van bijvoorbeeld stapelingen, verdedigingswerken of restanten worden opengewerkt, zodat ook het inwendige zichtbaar en voelbaar wordt.
Eugène Terwindt zoekt het drama in een landschap. Dat kan een strook licht zijn dat over een stapel steenblokken strijkt of een dijklichaam dat door de uiterwaarde snijdt; sterk en kwetsbaar tegelijk. Voor de niet eerder getoonde serie ‘quarries’ bezocht hij steengroeves. De doorsnede over een onschuldig grasland, langs de harde natuursteenwanden tot aan de met water volgelopen dieptes hebben tot een aansprekende serie olieverfschilderijen geleid.
