Menig schilderij van Erik Oldenhof (1951) verwart even, op een prettige manier: wat zijn dat voor een dikke lagen op het doek – plastic misschien? Het blijkt acrylverf te zijn, ongewoon dik opgebracht. Soms is het ‘oorspronkelijke’ doek te zien, als een baan of lijn door die stevige concentraties acrylverf – ze lijken bijna sneden in het schilderij. Daardoor worden Oldenhofs schilderijen eigenlijk driedimensionale kunstwerken.
De schilderijen doen door hun opvallende kleurvlakken en lijnen vaak denken aan abstract-expressionistische schilders als Mark Rothko en Barnett Newman; die dikke acrylverf heeft ook zeker iets expressionistisch. Tegelijkertijd doet de ruimtelijke benadering denken aan ZERO-kunstenaars die met allerlei opvallende ingrepen het vlakke, tweedimensionale van het schildersdoek doorbraken. Die twee ‘voorlopers’ lijken onverenigbaar, maar komen samen in Oldenhofs benadering die gekenmerkt wordt door een grote nadruk op verf; véél verf. Opvallend is dat Oldenhof vaak voor ongebruikelijk kleine doeken kiest, waardoor de grote concentratie van verf nog duidelijker wordt. Het bescheiden formaat nodigt uit tot nadere inspectie, en dan valt het bijvoorbeeld opeens op hoe een verflaag voorzichtig in het licht glanst.
Erik Oldenhof werd geboren in Nijmegen. Hij studeerde aan de Rietveldacademie en de Rijksakademie, en woont en werkt tegenwoordig in Amsterdam. Werk van hem is aangekocht door het Centraal Museum (Utrecht), en door diverse gemeentes in het land.
