Wanneer galerie-eigenaar Enny Verhey door de tentoonstelling Tijdlijn loopt, valt haar elke keer weer een ander kunstwerk op. Maar er is er toch een waar ze het vaakst bij blijft hangen en waar ze graag meer over wil vertellen: een grote, titelloze tekening van Margreet Bouman uit 2017.
‘Het is een mysterieuze tekening waar ik naar kan blijven kijken en die steeds nieuwe vragen oproept. De achtergrond lijkt wel een landschap qua kleuren en door het ruwe oppervlak; het heeft iets plattelandachtigs ook. Op de achtergrond, rechtsboven, lijkt een hek te staan. De achtergrond en het gezicht op de voorgrond delen dezelfde kleuren, alsof die door elkaar lopen. Ik denk niet dat de vrouw op de tekening een geest is, maar ze lijkt wel te zweven. Haar ogen vallen me altijd op: ze hebben allebei een andere kleur, en ze zien er tegelijkertijd uit alsof deze vrouw heel veel weet, maar ook dat ze nog veel wil leren begrijpen. Ze kijkt de toeschouwer zelfverzekerd aan. Als je door de ruimte loopt en in die ogen blijft kijken, dan blijven ze je ook aankijken – ze lijken mee te draaien.’
