Lieve vriend(in) van de galerie,
Het zit erop: afgelopen zondag (1 september 2024) was de laatste dag van Verder naar hier. Dit was een bijzonder experiment, om het zo te zeggen: een tentoonstelling die bijna drie maanden duurde, mét een opmerkelijk activiteitenprogramma. We bedoelen maar: wanneer bent u voor het laatst gaan wandelen, als onderdeel van een expositie?
Het was een genoegen om allerlei bijzondere bijeenkomsten te organiseren, met gesprekken, lezingen en dus inderdaad die wandeling, waarin het landschap en het samenzijn soms belangrijker werden dan de kunst. Daar moet ook gewoon ruimte voor zijn – zeker wanneer dat resulteerde in weer een andere blik op de kunstwerk.
Ook kijk ik met veel plezier terug op de diversiteit van de verschillende kunstwerken. Wat zijn de overeenkomsten en verschillen tussen al die verschillende benaderingen van het thema ‘landschap’? Is een stadsgezicht eigenlijk wel een landschap? Ja, natuurlijk, want anders hadden die tekeningen er niet gehangen, maar wat zegt zoiets over een boszicht, of een bijna abstracte foto? Wat maakt geschilderde planten anders dan getekende fauna? Elke keer dat ik door de galerie liep, zag ik weer iets nieuws en dacht ik weer ergens anders over na. Ook de vele gesprekken met bezoekers hebben hier natuurlijk aan bijgedragen.
Er is nog iets bijzonders aan Verder naar hier: het was onze succesvolste tentoonstelling ooit. De opening werd veel, veel drukker bezocht dan we gewend waren. De finissage – een lezing van Volkskrant-columnist Caspar Janssen – trok eveneens een groot publiek. Er waren veel vaste bezoekers, maar er waren ook veel ontmoetingen met kunstliefhebbers die hier voor het eerst kwamen. Ook niet onbelangrijk voor een galerie: veel kunstwerken zijn van eigenaar gewisseld. Het is een spannend, maar vooral geruststellend gevoel dat die mooie werken een fijn nieuw onderkomen krijgen.
Ik wil u bedanken voor uw bezoek aan de tentoonstelling en aan uw bijdrage aan de vele mooie gesprekken. De galerie gaat nu even met ‘vakantie’, maar wanneer er weer nieuwe plannen zijn, dan laat ik u dat weten.
Hartelijke groet,
Enny Verhey
Deelnemende kunstenaars
Anutosh, Emmy Bergsma, Cornelia Bruinewoud, Margreet Bouman, Paul Damsté, Helmuth van Galen, Maria Hees, Sam Hersbach, Sibyl Heijnen, Nour-Eddine Jarram, Ninet Kaijser, Geer van der Klugt, George Meertens, Maarten Rots, Ronald Ruseler, Agota Veres en Witte Wartena.
De tentoonstelling heeft een voor een galerietentoonstelling ongebruikelijk lange looptijd, van ruim drie maanden. Daarom wordt het programma bijzonder ingevuld. Elk laatste weekend van de maand wordt er daarom een speciaal programma georganiseerd, waarbij diverse van de kunstenaars aanwezig zijn. Er komt onder meer een eerbetoon aan wijlen Gerritjan Deunk, grafisch vormgever, art director en publicist, die een nauwe band onderhield met Espace Enny. Hou onze website in de gaten voor de verdere invulling van deze weekenden.
De tentoonstelling is 19 mei geopend door Maite van Dijk, directeur Museum More (Gorssel).
Anutosh ziet schilderkunst als een zoektocht naar zijn eigen beeldtaal, die tot uiting kan komen in allerlei verschillende vormen, kleuren, texturen en benaderingen. Uit zijn kunst kan harmonie en schoonheid spreken, maar ook onrust en dreiging. Zijn landschappen ogen dan ook natuurlijk en toegankelijk, maar bij nadere beschouwing lijken ze vele geheimen te bevatten.
Emmy Bergsma tekent: zowel werk van monumentaal formaat, als intiem, klein werk. De grens met ruimtelijk werk wordt vaak opgezocht. Ze laat zich inspireren door de plantenwereld, en door de relatie tussen mens en flora. (On)kruid dat alle kanten op groeit fascineert haar, maar ook tuinen waarin de mens ingrijpt in de natuur.
Vanaf de jaren 80 vormt het werk van Margreet Bouman één geheel. Daarin is zijzelf aanwezig: aanvankelijk als persoon, later bijna uitsluitend als portret. Omdat het onderwerp eenduidig is, kunnen de gebruikte media zo divers mogelijk zijn, al is de laatste jaren de nadruk komen te liggen op werk op papier met waterverf.
Cornelia Bruinewoud heeft een jarenlange fascinatie: dat raadselachtige fenomeen tijd, en de invloed daarvan op materie. Ze is geïntrigeerd door sporen van beweging en stilstand; door ontstaan of juist door verdwijnen. Haar oeuvre – schilderijen en installaties – staat voor een heel groot deel in het teken van het onderzoek naar deze thematiek.
De kunst van Paul Damsté beweegt zich heen en weer tussen verschillende benaderingen van stijl en materiaal: van assemblages tot landschapsschilderijen. Dat is slechts een greep uit het oeuvre van deze schilder/graficus/beeldhouwer, wiens zeer uiteenlopende werk als constante heeft dat ordening en ritmiek een sleutelrol spelen.
Helmuth van Galen trekt er al sinds zijn veertiende op uit om zijn omgeving te tekenen en te schilderen. Belangrijke thema’s in zijn werk zijn architectuur en de buitenruimte. Een mooi landschap maken is niet voldoende voor hem: hij wil prikkelen en verrassen, maar ook ruimtes scheppen die voor iedereen herkenbaar zijn.
Wringen en draaien: het zijn de basisbewegingen van Sibyl Heijnen. Ze transformeert materialen die daar eigenlijk niet voor bedoeld zijn te transformeren door ze te draaien, buigen, wringen en vouwen. Denk aan textiel, kunstgras, rubber en bladgoud. Daarmee maakt ze expressieve sculpturen, installaties en ruimtelijke tekeningen.
Maria Hees is zowel ontwerper als producent van sieraden en andere kleine voorwerpen. Karakteristiek is haar gebruik van onverwachte, ‘niet-edele’ materialen, zoals rubber, porselein en staal. Dat geeft haar sieraden zowel iets alledaags, maar vooral ook iets heel verrassends, dankzij haar scherpe oog voor detail.
Sam Hersbach werkt op een indrukwekkende diversiteit aan schaalgroottes: van microwerelden tot onbegrensde universums. In zijn schilderijen duiken verschillende stijlen op, als manier om zijn denkproces uit te drukken en verschillende verhalen te vertellen. Die worden bevolkt door een keur aan opmerkelijke wezens, die hun plaats in de wereld proberen te vinden.
Nour-Eddine Jarram heeft een grote drang om de wereld af te beelden, maar wel op zijn eigen manier. Islamitische kalligrafie is een duidelijke inspiratiebron, maar de zeventiende-eeuwse schilderkunst uit Nederland evenzeer. Hij ‘leent’ graag beelden en thema’s, om ze op zijn eigen manier een plaats te geven in zijn tekeningen en aquarellen.
De tekeningen van Ninet Kaijser zijn zowel geïnspireerd op plaatsen waar ze ooit is geweest, als waar ze verwacht ooit te zullen komen. Het zijn parallelle werelden, losgezongen van tijd en de alledaagse werkelijkheid. Regelmatig duiken daarin organische vormen op, die zowel voor rust staan als voor onverzettelijkheid.
Er spreekt een indrukwekkende leegte uit de tekeningen van Geer van der Klugt. Er spreekt afwezigheid uit, vooral die van de mens, waardoor des te beter het landschap en vooral de lichtval de kans krijgen om de aandacht naar zich te trekken. Mist, ongerepte bossen, schemer: ze komen allemaal tot leven door de combinatie van zware kleurlagen.
George Meertens maakt dynamische abstracte kunst waarin je beweging kunt zien: duidelijke sporen van de penseelstreken bijvoorbeeld, of hoe de verf toe is gevoegd of juist weggehaald. Laag voor laag bouwt hij zijn schilderijen op, via bewuste én onbewuste acties. Zijn werk is niet alleen met de abstracte traditie in verband gebracht, maar ook met de mystiek, én met het louteringsproces.
Op het eerste oog maakt Maarten Rots kleurrijke, abstracte schilderijen. Het gaat echter om foto’s, waardoor ze ergens op de grens van figuratie zitten. In zijn atelier werkt hij met onder meer spuitbusverf, en met gemengde en collagetechnieken, waarbij hij licht en schaduw een centrale rol geeft in zijn kunst.
Ronald Ruseler is een enthousiast reiziger. Zijn herinneringen aan die reizen construeert en transformeert hij in zijn kunstwerken. Elementen als kleur en symboliek functioneren als verwijzingen naar waar hij is geweest. Wat een abstract schilderij lijkt, is bij nader inzien vaak een gecomprimeerde weergave van een groot landschap, of een andere herinnering aan een van zijn reizen.
Agota Veres bouwt krachtige en doordringende schilderijen op, dankzij een bescheiden, maar weloverwogen keuze aan kleuren. Daarin speelt het onderbewuste een belangrijke rol: niet alleen dat van de menselijke geest, maar bijvoorbeeld ook sociale interacties tussen mensen. Ze is afkomstig uit Transkarpatië, het Hongaarse deel van Oekraïne. Daardoor is Nederland een niemandsland voor haar, waarin weer allerlei nieuwe mogelijkheden op de loer liggen.
Kunstenaar Witte Wartena is een soort verslaggever die zijn dagelijks leven vastlegt: van stadsgezichten tot stillevens. Zijn tekeningen vellen geen oordeel, maar zijn eerder zo nauwkeurig mogelijke registraties, alsof ze een soort dagboek zijn waarin zijn omgeving centraal staat. Een opmerkelijke inspiratiebron is de traditie van de landschapsaquarel.
