Drie kunstenaars, drie vrouwen, met moderne thema’s en moderne technieken, maar ook alle drie geïnspireerd door de schilderkunst van de Gouden Eeuw.
Zondag 7 oktober om 15.00 uur opende Karin van Lieverloo, curator van Museum de Fundatie, de tentoonstelling Short Stories of Silence met werk van Lynne Leegte, Carla van de Puttelaar en Lique Schoot.
Elk van de kunstenaars is op eigen wijze gefascineerd door de belangrijkste aspecten van de kunst uit de zeventiende eeuw: de dramatische werking van licht en donker zoals te zien in de schilderijen van Rembrandt; de mathematische precisie en detaillering van Vermeer; de kleuren en de rust van de talrijke stillevens. Wat hun werken daarnaast gemeen hebben, is intimiteit, oog voor detail en verstilling. Deze tentoonstelling is op een bijzondere manier tot stand gekomen. De kunstenaars hebben elkaar voorbeelden van hun werk gestuurd en daar vervolgens weer eigen werken bij gezocht. Zo zijn combinaties ontstaan die elkaar aanvullen, beïnvloeden en die tezamen korte verhalen over stilte vertellen: short stories of silence.
Lynne Leegte (1965) werd in het midden van de jaren tachtig opgeleid aan de Hogeschool voor de Kunsten Minerva in Groningen; zij maakt foto’s en beelden. Lynne is geen kunstenaar van het grote gebaar, maar maakt kleine en intieme werken. Ze gebruikt klassieke materialen en technieken en toont typisch vrouwelijke attributen zoals spiegels en kanten zakdoekjes. Deze voorwerpen vertaalt zij in sculpturen van brons, was of doorschijnend albast. De spiegels en zakdoekjes zijn ook te zien op haar foto’s, waarop zij overigens niet zelden zelf figureert en die zich eenvoudig laten herkennen aan de voor haar werk zo kenmerkende scherpe contrasten tussen licht en donker.
Lique Schoot (1969) werd opgeleid aan de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem. Al tijdens haar academietijd was zij gefascineerd door het zelfportret. Sinds 2003 maakt zij elke dag een foto van haarzelf die zij vervolgens grondig op de computer bewerkt. Als een schilder brengt zij in deze uit de hand genomen snapshots accenten aan, verhoogt het licht-donker contrast of werkt dit eerder weg en kiest zorgvuldig voor de juiste uitsnede. Deze foto’s zijn niet alleen autonome kunstwerken, maar vormen ook de basis voor haar schilderkunst. Haar schilderijen kenmerken zich door verstilling en een uiterst nauwkeurige detaillering die haar werk een bijna fotografisch aanzien geven, zoals omgekeerd haar foto’s op schilderwerken lijken.
Carla van de Puttelaar (1967) is voornamelijk gespecialiseerd in portretfotografie. Zij studeerde van 1991 tot 1996 aan de Gerrit Rietveld Academie te Amsterdam en ontving in 2002 de basisprijs van de Prix de Rome. Carla verwierf vooral bekendheid met haar vrije werk. Zij portretteert vrouwen, vaak naakt, en laat daarbij ook de kleinste details zien. Door de felle en dramatische uitlichting tegen een donkere achtergrond lijken haar modellen niet zelden op beeldhouwwerken. Dit spel van licht en donker laat sporen zien van de schilderkunst van de Gouden Eeuw, terwijl het intens witte, haast porseleinen uiterlijk herinnert aan het werk van de Prerafa‘lieten, een groep Engelse schilders uit het midden van de negentiende eeuw die gefascineerd waren door de blanke en tere huid van hun modellen.
